Okoń (Perca) – rodzaj drapieżnych rZnane są trzy gatunki okonia:
północnoamerykański Perca flavescens'' (Mitchill, 1814)
azjatycki Perca schrenkii Kessler, 1874
europejski Perca fluviatilis L., 1758 – jeden z najpospolitszych w Polsce gatunków, występujący w większości zbiorników słodkowodnych oraz w przybrzeżnych wodacZnane są trzy gatunki okonia:
północnoamerykański Perca flavescens'' (Mitchill, 1814)
azjatycki Perca schrenkii Kessler, 1874
europejski Perca fluviatilis L., 1758 – jeden z najpospolitszych w Polsce gatunków, występujący w większości zbiorników słodkowodnych oraz w przybrzeżnych wodach Bałtyku. Dorasta do 50 cm długości (średnio 25-30 cm), waga do 3 kg (najczęściej nie przekracza 1 kg). Ma duży pysk, który zdolny jest do dużego rozwarcia. Łuski koloru srebrnego, drobne i głęboko umiejscowione. Ich charakterystyczne ząbkowane krawędzie nadają rybie szorstkość w dotyku. Ma dużą, dwudzielną płetwę grzbietową; przednia jej część, większa, rozpięta jest na ostrych, kolczastych promieniach twardych. Płetwy brzuszne, odbytowa i ogonowa są barwy pomarańczowej, na brzegach krwistoczerwone. Część grzbietowa mocno wysklepionego ciała jest ciemnoturkusowa. Rozpoczynają się na niej, schodząc w kierunku jaśniejszych boków, charakterystyczne ciemne, poprzeczne pręgi w liczbie 5-9.
Okonie żyją w stadach, przy dnie, blisko krzaków, kamieni i innych kryjówek. Największe ławice tworzą małe okonie, większe sztuki pływają zwykle w mniej liczebnych grupach. Tarło odbywa się w kwietniu-maju, przy brzegach. Samica składa 15 000 - 20 000 jaj; ikra skupiona jest w długie wstęgi.
Niedoświadczeni wędkarze mogą go pomylić z sandaczem, jednak ten drugi wyróżnia się smuklejszą budową, większymi gabarytami i inną paszczą. Ze względu na dużą płodność i żarłoczność często jest uważany za szkodnika. Odławiany z uwagi na smaczne mięso.
Inne nazwy regionalne: okłoń, garbus (z racji wygrzbiecenia u większych osobników), kostyrz.
Okoń został zaaklimatyzowany w Australii, gdzie cieszy się dużą popularnością.h Bałtyku. Dorasta do 50 cm długości (średnio 25-30 cm), waga do 3 kg (najczęściej nie przekracza 1 kg). Ma duży pysk, który zdolny jest do dużego rozwarcia. Łuski koloru srebrnego, drobne i głęboko umiejscowione. Ich charakterystyczne ząbkowane krawędzie nadają rybie szorstkość w dotyku. Ma dużą, dwudzielną płetwę grzbietową; przednia jej część, większa, rozpięta jest na ostrych, kolczastych promieniach twardych. Płetwy brzuszne, odbytowa i ogonowa są barwy pomarańczowej, na brzegach krwistoczerwone. Część grzbietowa mocno wysklepionego ciała jest ciemnoturkusowa. Rozpoczynają się na niej, schodząc w kierunku jaśniejszych boków, charakterystyczne ciemne, poprzeczne pręgi w liczbie 5-9.
Okonie żyją w stadach, przy dnie, blisko krzaków, kamieni i innych kryjówek. Największe ławice tworzą małe okonie, większe sztuki pływają zwykle w mniej liczebnych grupach. Tarło odbywa się w kwietniu-maju, przy brzegach. Samica składa 15 000 - 20 000 jaj; ikra skupiona jest w długie wstęgi.
Niedoświadczeni wędkarze mogą go pomylić z sandaczem, jednak ten drugi wyróżnia się smuklejszą budową, większymi gabarytami i inną paszczą. Ze względu na dużą płodność i żarłoczność często jest uważany za szkodnika. Odławiany z uwagi na smaczne mięso.
Inne nazwy regionalne: okłoń, garbus (z racji wygrzbiecenia u większych osobników), kostyrz.
Okoń został zaaklimatyzowany w Australii, gdzie cieszy się dużą popularnością.yb słodkowodnych zaliczany do okoniokształtnych.
północnoamerykański Perca flavescens'' (Mitchill, 1814)
azjatycki Perca schrenkii Kessler, 1874
europejski Perca fluviatilis L., 1758 – jeden z najpospolitszych w Polsce gatunków, występujący w większości zbiorników słodkowodnych oraz w przybrzeżnych wodacZnane są trzy gatunki okonia:
północnoamerykański Perca flavescens'' (Mitchill, 1814)
azjatycki Perca schrenkii Kessler, 1874
europejski Perca fluviatilis L., 1758 – jeden z najpospolitszych w Polsce gatunków, występujący w większości zbiorników słodkowodnych oraz w przybrzeżnych wodach Bałtyku. Dorasta do 50 cm długości (średnio 25-30 cm), waga do 3 kg (najczęściej nie przekracza 1 kg). Ma duży pysk, który zdolny jest do dużego rozwarcia. Łuski koloru srebrnego, drobne i głęboko umiejscowione. Ich charakterystyczne ząbkowane krawędzie nadają rybie szorstkość w dotyku. Ma dużą, dwudzielną płetwę grzbietową; przednia jej część, większa, rozpięta jest na ostrych, kolczastych promieniach twardych. Płetwy brzuszne, odbytowa i ogonowa są barwy pomarańczowej, na brzegach krwistoczerwone. Część grzbietowa mocno wysklepionego ciała jest ciemnoturkusowa. Rozpoczynają się na niej, schodząc w kierunku jaśniejszych boków, charakterystyczne ciemne, poprzeczne pręgi w liczbie 5-9.
Okonie żyją w stadach, przy dnie, blisko krzaków, kamieni i innych kryjówek. Największe ławice tworzą małe okonie, większe sztuki pływają zwykle w mniej liczebnych grupach. Tarło odbywa się w kwietniu-maju, przy brzegach. Samica składa 15 000 - 20 000 jaj; ikra skupiona jest w długie wstęgi.
Niedoświadczeni wędkarze mogą go pomylić z sandaczem, jednak ten drugi wyróżnia się smuklejszą budową, większymi gabarytami i inną paszczą. Ze względu na dużą płodność i żarłoczność często jest uważany za szkodnika. Odławiany z uwagi na smaczne mięso.
Inne nazwy regionalne: okłoń, garbus (z racji wygrzbiecenia u większych osobników), kostyrz.
Okoń został zaaklimatyzowany w Australii, gdzie cieszy się dużą popularnością.h Bałtyku. Dorasta do 50 cm długości (średnio 25-30 cm), waga do 3 kg (najczęściej nie przekracza 1 kg). Ma duży pysk, który zdolny jest do dużego rozwarcia. Łuski koloru srebrnego, drobne i głęboko umiejscowione. Ich charakterystyczne ząbkowane krawędzie nadają rybie szorstkość w dotyku. Ma dużą, dwudzielną płetwę grzbietową; przednia jej część, większa, rozpięta jest na ostrych, kolczastych promieniach twardych. Płetwy brzuszne, odbytowa i ogonowa są barwy pomarańczowej, na brzegach krwistoczerwone. Część grzbietowa mocno wysklepionego ciała jest ciemnoturkusowa. Rozpoczynają się na niej, schodząc w kierunku jaśniejszych boków, charakterystyczne ciemne, poprzeczne pręgi w liczbie 5-9.
Okonie żyją w stadach, przy dnie, blisko krzaków, kamieni i innych kryjówek. Największe ławice tworzą małe okonie, większe sztuki pływają zwykle w mniej liczebnych grupach. Tarło odbywa się w kwietniu-maju, przy brzegach. Samica składa 15 000 - 20 000 jaj; ikra skupiona jest w długie wstęgi.
Niedoświadczeni wędkarze mogą go pomylić z sandaczem, jednak ten drugi wyróżnia się smuklejszą budową, większymi gabarytami i inną paszczą. Ze względu na dużą płodność i żarłoczność często jest uważany za szkodnika. Odławiany z uwagi na smaczne mięso.
Inne nazwy regionalne: okłoń, garbus (z racji wygrzbiecenia u większych osobników), kostyrz.
Okoń został zaaklimatyzowany w Australii, gdzie cieszy się dużą popularnością.yb słodkowodnych zaliczany do okoniokształtnych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz